ENCYKLOPEDIA Z RUDZIKIEM
Dzwoniec (Chloris chloris)
Dzwońca na pewno zna każdy, kto zimą dokarmia ptaki w ogrodzie lub na balkonie, gatunek ten jest bowiem częstym gościem w ptasich stołówkach. Dzwońce z reguły przylatują do karmnika w stadkach, chętnie żerując na nasionach słonecznika. Zwracają wówczas uwagę zielonkawym upierzeniem z cytrynowożółtymi wstawkami na skrzydłach i ogonie oraz jasnym, stożkowatym dziobem. Są dość czupurne i często można obserwować, jak „ustawiają po kątach” inne ptaki żerujące w karmniku – nawet osobniki własnego gatunku – grożąc im otwartym dziobem. Dzwońce łatwo też spotkać podczas jesiennego lub zimowego spaceru na pola – ich stadka żerują na ziemi, a w locie wydają charakterystyczny dzwoniący trel, który słychać także w wiosennym śpiewie tego gatunku.
Dzwoniec występuje w całej Europie, z wyjątkiem jej najbardziej północnych krańców. W Polsce jest rozpowszechniony w całym kraju. Dawniej był mniej liczny, jednak w XX w. nastąpił wzrost liczebności tego gatunku połączony z wnikaniem do osiedli ludzkich. Obecnie dzwoniec licznie zamieszkuje zieleń miejską i wiejską oraz krajobraz rolniczy. Jest gatunkiem częściowo osiadłym, szczególnie w południowych i centralnych rejonach zasięgu; dzwońce z bardziej północnych populacji wędrują jesienią na południe.
Na Akcji Bałtyckiej dzwońce są obrączkowane stosunkowo nielicznie, rzadziej niż na organizowanej zimą Akcji Karmnik. Dotychczas na AB zaobrączkowano 899 dzwońców (49. miejsce na liście gatunków). W sezonie zazwyczaj chwytanych jest kilka do kilkunastu osobników, rzadko więcej; rekordowej jesieni 2012 na Bukowie schwytano 92 dzwońce. W bazie danych mamy tylko jednego dzwońca z zagranicy, zaobrączkowanego w Belgii. Z kolei pojedyncze osobniki obrączkowane na AB były stwierdzane w Szwecji, w Obwodzie Kaliningradzkim i w Niemczech.