ENCYKLOPEDIA Z RUDZIKIEM
Puszczyk (Strix aluco)
Puszczyk jest najpospolitszą sową Palearktyki, w Polsce jest średnio licznym ptakiem lęgowym. Posiada on bardzo dużą umiejętność przystosowywania się do zmian środowiska. W latach dwudziestych minionego stulecia zaobserwowano pierwsze puszczyki w miastach, gdzie dziś gnieżdżą się regularnie. Jego liczebność ulega fluktuacjom z powodu różnych okresów cyklu gryzoniowego. Puszczyk wyprowadza jeden lęg w roku, powtarzając go tylko wyjątkowo. Gnieździ się w obszernych dziuplach drzew, szczelinach skalnych, zabudowaniach i starych gniazdach dużych ptaków. Chętnie zajmuje również budki lęgowe. Puszczyk jest bardzo plastyczny pod względem wyboru pokarmu, w skład diety wchodzą gatunki o największej dostępności w danym czasie, głównie małe gryzonie, owadożerne i ptaki wróblowe. Podczas sezonowej lub lokalnej obfitości w pokarmie mogą przeważać nawet żaby, chrząszcze, krety czy szczury. Puszczyk jest gatunkiem ściśle osiadłym, dorosłe ptaki przez całe życie są wierne swojemu terytorium (nawet do 12-16 lat). Młode ptaki po okresie ok. 3 miesięcy migrują na odległość nie przekraczającą zwykle 10 km. Dlatego też gatunek ten nie należy do najliczniej chwytanych na punktach Akcji Bałtyckiej. Do tej pory zaobrączkowaliśmy 54 puszczyki. Były to prawdopodobnie głównie ptaki miejscowe, które zostały schwytane w sieci rozstawione na ich terytorium. Maksymalna zanotowana w Europie odległość jaką przebył puszczyk od miejsca zaobrączkowania do miejsca schwytania to 745 km.