ENCYKLOPEDIA Z RUDZIKIEM
Kierunki migracji rudzików
Polskie rudziki, podobnie jak te pochodzące z Fenoskandii, Krajów Bałtyckich i północnej części Rosji mają bardzo skomplikowany system wędrówki. Na opisanym obszarze wyróżniamy trzy populacje wędrówkowe tego gatunku – wszystkie trzy zamieszkujące, przynajmniej częściowo, te same obszary lęgowe. Wymienione populacje wędrują na trzy różne zimowiska: (1) Zimowisko Iberyjsko-Marokańskie, na które ptaki z Polski wędrują głównie Atlantyckim Szlakiem Wędrówkowym; (2) Zimowisko Apenińsko-Tunezyjskie na które wiedzie Alpejski Szlak Wędrówkowy i (3) Zimowisko Grecja-Azja Mniejsza (Bałkański Szlak Wędrówkowy).
Ten zawiły układ staje się zrozumiały kiedy uświadomimy sobie, że odtwarza on trasy jakimi ptaki zasiedlały Europę. W okresie kiedy północ naszego kontynentu skuta była lądolodem, rudziki musiały wycofać się w rejon Morza Śródziemnego, gdzie przetrwały w trzech izolowanych refugiach – odpowiadającym obecnym zimowiskom. W miarę jak lądolód ustępował, ptaki podążały za nim i właśnie w Europie Środkowej wszystkie trzy grupy spotkały się ponownie. Obecnie żyjący potomkowie imigrantów z basenu Morza Śródziemnego odtwarzają trasy wędrówki jakie odbywali ich przodkowie.
Również wiele innych gatunków ptaków odtwarza ten złożony system szlaków migracji lub korzysta z jednej lub dwu wymienionych tras. W wypadku migrantów dalekodystansowych (transsaharyjskich)przelot każdą trasą może być kontynuowany poprzez lub wokół Sahary.
Jeśli porównamy trzy główne szlaki wędrówki do ptasich autostrad to północna Polska jest swoistym węzłem komunikacyjnym, gdzie wszystkie te trzy autostrady się krzyżują, a my możemy obserwować miliony ptaków podążających w różnych kierunkach.